زندگینامه توماس ادیسون

زندگینامه توماس ادیسون

توماس الوا ادیسون (۱۱ فوریه ۱۸۴۷ - ۱۸ اکتبر ۱۹۳۱) مخترع و بازرگانی آمریکایی بود. او وسایل متعددی را طراحی یا کامل کرد که مهم‌ترین و معروفترین آنها لامپ الکتریکی است.
ادیسون در طول حیات علمی خویش توانست ۲۵۰۰ امتیاز اختراع را در ایالات متحدهٔ آمریکا، بریتانیا، فرانسه و آلمان به نام خود ثبت کند که رقمی حیرت‌انگیز و باورنکردنی به نظر می‌رسد. واقعیت این است که بیشتر اختراعات وی تکمیل شدهٔ کارهای دانشمندان پیشین بودند و ادیسون کارمندان و متخصصان پرشماری در کنار خود داشت که در پیشبرد تحقیقات و به سرانجام رسانیدن نوآوری‌هایش یاریش می‌کردند. دهنی ذغالی تلفن،ماشین تکثیر، میکروفن، گرامافون، دیکتافون، کینتوسکوپ (نوعی دستگاه نمایش فیلم)، دینام موتور و لاستیک مصنوعی از جمله مواد و وسایلی هستند که بدست ادیسون و همکارانش ابداع یا اصلاح شدند.

ادیسون از اولین مخترعانی بود که توانست با موفقیت بسیاری از اختراعات خود را به تولید انبوه برساند.

توماس ادیسون در شهر میلان ایالت اوهایو متولد شد و سال‌های کودکی را در پورت‌هِرون میشیگان بسر برد.«آل» بیش از یک سال نتوانست به مدرسه برود و دوران نوجوانی را با کارهایی چون فروختن ساندویچ و آب‌نبات در کنار ریل قطار و یا سبزی فروشی گذراند. او که برای فروش اجناس خود مرتباً با ترن میان پورت‌هرون و دیترویت در رفت و آمد بود، توانست از شرکت راه‌آهن نمایندگی توزیع یک روزنامهٔ دیترویتی را بدست آورد. با پس‌انداز پول حاصل از فروش روزنامه، آل توانست یک ماشین چاپ دست دوم خریداری کند. او دستگاهش را در یک واگن بارکشی نصب کرد و در سن پانزده سالگی اولین شماره‌ی‌ روزنامهٔ خود را با نام «ویکلی هرالد» منتشر ساخت. این نشریه که تمام کارهایش را ادیسون خود انجام می‌داد، نخستین و تنها روزنامه‌ای بود که در یک قطار در حال حرکت حروفچینی و چاپ می‌شد.

در سال ۱۸۶۲ م. وی اتفاقاً با تلگراف که در آن زمان وسیلهٔ نوظهوری بود آشنا شد و با وجود کم‌شنوایی چندی بعد توانست در ادارهٔ راه‌آهن به‌عنوان تلگرافچی شغلی برای خود بیابد و با تمرین زیاد یکی از چابک دست‌ترین مأموران تلگراف در آمریکا شود.

ادیسون هنگامی که فقط بیست و یک سال داشت، اولین اختراع خود را که یک دستگاه الکتریکی شمارش آراء بود عرضه کرد. آن دستگاه فروش نرفت و او تصمیم گرفت که دیگر تا احتیاج و تقاضای عامه ایجاب نکند به فکر اختراع دیگری نیافتد .

در سال ۱۸۶۹ م. ادیسون که ادارهٔ راه‌آهن را ترک کرده بود، به‌عنوان سرپرست فنی به استخدام یک مؤسسهٔ صرافی بزرگ در نیویورک در آمد. در این مقام او توانست نخستین اختراع موفقش را که نوعی تلگراف چاپی بود، به نام خود ثبت کند. تلگراف ادیسون برخلاف انواع رایج که علائم مورس را به صورت صداهای کوتاه و کشیده به گوش اپراتور می‌رسانیدند، آنها را به شکل خط و نقطه بر روی نوار کاغذی چاپ می‌کرد. او حق امتیاز اختراعش را در مقابل چهل هزار دلار به مدیر صرافخانه واگذار کرد و با پول آن در شهر نیوآرک ایالت نیوجرسی یک کارگاه تحقیقاتی برای خود برپا نمود. در محل جدید او علاوه بر تکمیل لوازم جانبی تلگراف، یک سامانهٔ پیشرفتهٔ نمایشگر اطلاعات بورس را طراحی کرد که سود هنگفتی از آن حاصل آمد.
ادیسون مدتها این فکر را در سرداشت که کارگاهش را به محل بازتر و بزرگ‌تری منتقل کند. با فراهم شدن سرمایهٔ کافی، سرانجام در سال ۱۸۷۶ م. در منطقهٔ «منلوپارک» نیوجرسی یک لابراتوار پژوهشی مجهز بنیاد نهاد و گروهی از افراد لایق و مستعد را به همکاری فراخواند.

تأسیس این آزمایشگاه نقطهٔ عطفی در رشته فعالیت‌های ادیسون و از بزرگ‌ترین ابتکارهای او به شمار می‌رود. آزمایشگاه منلو پارک نخستین مؤسسه‌ای بود که منحصراً با هدف تولید و تکمیل ابداعات علمی برپا شد و آن را باید نمونهٔ اولیهٔ آزمایشگاه‌های تحقیقاتی بزرگی دانست که از آن پس تمام صنایع مهم در کنار کارگاه‌های خود ایجاد کردند. در سایهٔ نظارت و سازماندهی توماس ادیسون و کار گروهی کارمندان وی صدها اختراع کوچک و بزرگ در این مؤسسه به ثمر رسیدند که البته همگی به نام ادیسون تمام شدند.

از قدیم الایام، داشتن وسیله‌ای که بتوان با آن صدا را ضبط کرد از آرزوهای بشر بوده است. قبل از آنکه توجه ادیسون به این مقوله جلب شود، لئون اسکوت مارتین‌ویل فرانسوی (۱۸۵۷ م.) و دیگران تحقیقاتی کرده و گام‌هایی در این راه برداشته بودند؛ اما دستگاه‌های آنها عملا ً قابل استفاده نبود زیرا تنها با یک دور گوش دادن، صدای ضبط شده از بین می‌رفت.

در سال ۱۸۷۷ م. ادیسون موفق به ساخت وسیله‌ای شد که واقعاً کار می‌کرد؛ یعنی می‌توانست صدا را ضبط و دو تا سه بار پخش کند. «ضبط صوت» ادیسون که فونوگراف (آوانگار) نام گرفته بود، ساختمانی ساده داشت: استوانه‌ای فلزی بود با یک دستهٔ گرداننده که در یک انتهای آن سوزنی همراه با یک بوق تعبیه شده بود. وقتی کسی استوانه را می‌چرخاند و درون بوق صحبت می‌کرد، بر اثر ارتعاش سوزن، روی ورقهٔ نازک حلبی ِدور استوانه خراش‌هایی می‌افتاد. برای شنیدن صدای ضبط شده نیز کافی بود سوزن را به ابتدای مسیر برگردانده و دوباره استوانه را به‌چرخش در آورند. کیفیت صدا البته بسیار پایین بود و صفحه حلبی هم پس از چند بار استفاده خراب می‌شد. با اینحال همین وسیله ابتدایی در نظر مردم بسیار شگفت‌انگیز می‌نمود و بشدت مورد استقبال قرار گرفت. روزنامه‌ها ادیسون را «جادوگر منلوپارک» لقب دادند. حتی دولت رسماً وی را به واشینگتن دعوت کرد تا اختراعش را در برابر مقامات به نمایش بگذارد. ده سال بعد (۱۸۸۷ م.) ادیسون (یا به روایتی الکساندر گراهام بل)، استوانهٔ مومی را جایگزین ورق حلبی کرد و بالاخره امیل برلینر مخترع آمریکایی آلمانی‌تبار با تبدیل استوانهٔ مومی به صفحهٔ پلاستیکی، گرامافون را به شکل امروزی درآورد.

سابقهٔ سیستم روشنایی الکتریکی به اواسط قرن نوزدهم می‌رسد. در سال ۱۸۵۴ م. هاینریش گوبل نخستین لامپ برق را اختراع کرد که حدود چهارصد ساعت نور می‌داد اما آن را به نام خود به ثبت نرساند. پس از وی جیمز وودوارد، ویلیام سایر، متیو ایوانز (۱۸۷۵ م.) و جوزف سووان (۱۸۷۸ م.) مدل‌های دیگر چراغ‌های ا لکتریکی را ارائه کردند.

کمی پیش از آنکه ادیسون نیز وارد این عرصهٔ جدید شود، والیس صنعتگر آمریکایی نوعی چراغ برق را روانهٔ بازارکرده بود که نمونه‌ای از آن به دست ادیسون رسید (۱۸۷۸ م.). دستگاه والیس تشکیل می‌شد از چارچوبی با یک حباب و دو میلهٔ فلزی متحرک که به هر کدام تکه ذغالی متصل بود .عبور جریان برق از میله‌ها باعث می‌شد که دو قطعه ذغال بسوزند و میانشان قوس الکتریکی بسیار درخشانی به رنگ آبی پدیدار ‌شود. این چراغ الکتریکی ابتدایی بازده پایینی داشت زیرا مصرف برق آن زیاد و عمر ذغال‌هایش کم بود. با این وجود، ادیسون که به اهمیت اختراع والیس پی‌برده بود، تصمیم گرفت آن را اصلاح کند و به جای ذغال مادهٔ مناسب تری بیابد که با برق کمتر مدت درازی روشنایی بدهد و به مرور زمان نسوزد و از بین نرود.

پس از یک سال تلاش بی‌وقفه و آزمایش صدها مادهٔ گوناگون، سرانجام ادیسون و همکارانش توانستند با خالی کردن هوای داخل حباب و استفاده از نخ معمولی کربونیزه (ذغالی‌شده) لامپی بسازند که تا چهل ساعت نور بدهد. این موفقیت اولیه موجب شد تا آنها با پشتکار بیشتری به تحقیقات خود ادامه دهند و زمانیکه موفق شدند عمر متوسط چراغ برق را به پانصد ساعت برسانند، ادیسون تشخیص داد که زمان مناسب برای نمایش آن فرا رسیده است.

او از روزنامه‌نگاران و صاحبان سرمایه دعوت کرد تا در شب ۳۱ دسامبر ۱۸۷۹ م. برای دیدن اختراع جدیدش به منلوپارک بیایند. به دستور او آزمایشگاه و اطراف آن را با صدها لامپ برق آراستند بطوریکه محوطهٔ منلوپارک و جادهٔ منتهی به آن غرق در نور شده بود. ادیسون میهمانان خود را با چیزی روبرو کرده بود که برایشان سابقه نداشت. منظرهٔ لامپ‌های نورانی بازدیدکنندگان را به شدت تحت تأثیر قرار داد؛ بطوریکه وقتی ادیسون نقشهٔ خود را برای تأسیس یک کارخانهٔ بزرگ الکتریسیته در نیویورک مطرح کرد پیشنهادش با استقبال گرم سرمایه‌داران حاضر روبرو شد.

در ۲۷ ژانویه ۱۸۸۰ م. ادیسون تقاضانامهٔ دریافت امتیاز اختراع «لامپ روشنایی الکتریکی» را به ادارهٔ اختراعات آمریکا تسلیم کرد اما با درخواستش موافقت نشد. کارشناسان سازمان معتقد بودند که طراحی و ساخت لامپ ادیسون بر مبنای مطالعات ویلیام سایر انجام شده است؛ بنابراین تنها امتیاز اختراع رشتهٔ ذغالی شده پرمقاومت (مادهٔ تولیدکنندهٔ نور لامپ‌) به ادیسون تعلق گرفت.

در ۱۳ فوریه ۱۸۸۰ م. وی به کشف یک پدیدهٔ مهم فیزیکی نائل آمد که اکنون به اثر ادیسون معروف است.

دو سال پس از نمایش عمومی لامپ الکتریکی، (۱۸۸۲ م.) ساختمان کارخانهٔ مرکزی تولید برق موسوم به «ایستگاه پرل استر ی‍ت» به پایان رسید و در چهارم سپتامبر همان سال نخستین سیستم توزیع نیروی الکتریسیته در جهان با قدرت ۱۱۰ ولت و ۵۹ مشتری در پایین محلهٔ منهتن به دست ادیسون افتتاح گردید.

چندی بعد ادیسون کوشید تا حق امتیاز لامپ برق را در بریتانیا از آن خود کند و بر رقیبش جوزف سووان – که مستقل از ادیسون موفق به اختراع لامپ حرارتی ِرشته کربنی شده‌ بود- پیروز شود اما پس از یک دعوای حقوقی بی‌حاصل، دو طرف با یکدیگر به توافق رسیدند و برای بهره‌مند شدن از منافع اختراعشان در بریتانیا شرکت «ادیسووان» را تأسیس کردند. این شرکت در سال ۱۸۹۲ م. جزئی از کمپانی بزرگ جنرال الکتریک (متعلق به ادیسون) گردید.

همانطور که گفته شد، بیشتر اختراعات ادیسون حاصل تکمیل ایده‌های دیگران و کار دسته‌جمعی گروه بزرگی از تکنسین‌ها و کارمندانی بود که تحت نظارت او به تحقیق و آزمایش می‌پرداختند. لویس لاتیمر دستیار آفریقایی-آمریکایی ادیسون که در پروژهٔ چراغ الکتریکی نقش مهمی داشت، از جملهٔ این افراد است.اگر امروز کمتر نامی از کسانی مانند او به میان می‌آید، به این دلیل است که ادیسون غالبا همکاران خود را در افتخار و اعتبار اختراعاتش سهیم نمی‌کرد. با این همه شکی نیست که بدون قدرت سازماندهی و خصوصاً همت بلند ادیسون دست یافتن به این همه موفقیت ممکن نبود. نیکلا تسلا فیزیکدان بزرگ و یکی از همکاران ادیسون دربارهٔ روش او برای حل مسائل می‌نویسد: «اگر ادیسون می‌خواست سوزنی را در انبار کاهی پیدا کند، با پشتکارفراوان دانه به دانه رشته‌های کاه را کنار می‌زد تا بالاخره سوزن نمایان شود. بارها با تأسف شاهد بودم که چگونه بخش اعظم وقت و انرژی او صرف یافتن یک فرمول جزئی یا انجام دادن محاسبه‌ای کوچک می‌شد.» ادیسون خود نیز در این‌باره گفته‌ است: «نوآوری عبارت است از یک درصد الهام روح و نود و نه درصد عرق ‌ریختن و تلاش کردن.»

تسلا دانشمندی شایسته و بهترین کارمند ادیسون بود. او ابتدا از طرف ادیسون مأمور شده بود تا راه‌های توسعهٔ سیستم‌های جریان مستقیم (DC) را بررسی کند اما چون پس از پایان کار ادیسون تعهدات مالی خود را زیر پا گذاشت تسلا تصمیم به ترک شرکت او گرفت. با پذیرش استعفای تسلا، ادیسون مرتکب اشتباه بزرگی شد چرا که چندی بعد تسلا با کشف جریان متناوب (AC) در برابر امپراتوری ادیسون و سیستم DC او قد علم کرد. او با حمایت جرج وستینگهاوس کارخانه‌دار معروف سامانه‌های چندفازی توزیع برق را برپایهٔ جریان AC تکامل بخشید که بسیار کارآمدتر از سیستم ادیسون بود. با وجود تبلیغات منفی جنرال الکتریک، جریان AC روز به روز رواج بیشتری یافت و سرانجام سلطه ادیسون را بر بازار صنایع الکتریکی درهم شکست.

در سال ۱۸۸۹م. یکی از کارمندان شرکت ادیسون به اسم ویلیام کندی لوری دیکسون نوعی دستگاه نمایش فیلم اختراع کرد که پنج سال بعد(۱۸۹۴م.) با نام تجاری کینه‌توسکوپ (متحرک نما) در نیویورک به معرض نمایش گذاشته شد. کینه‌توسکوپ دستگاهی بود که هرکس از سوراخ آن به درون می‌نگریست و دسته‌ای را می‌چرخاند، تصاویر متحرکی را مشاهده می‌کرد. این وسیله ابتدا به‌عنوان مکمل گرامافون و برای رونق بخشیدن به بازار آن طراحی شده بود وهدف آن بود که با افزودن امکان تماشای عکس متحرک، بر جذابیت گرامافون نزد خریداران افزوده شود.

با وجود اهمیت این اختراع، ادیسون یا دیکسون را نمی‌توان پایه‌گذار سینما دانست؛ کینه‌توسکوپ آنها بیشتر به ماشین «شهر فرنگ» شبیه بود و دریک زمان بیش از یک نفر نمی‌توانست از آن استفاده کند. چنین دستگاهی در عصر جدید که تودهٔ مردم به هیجان و سرگرمی‌های دسته‌جمعی نیاز داشتند چندان به کار نمی‌آمد. ایدهٔ بزرگ کردن تصاویر و بکارگیری پردهٔ نمایش هرگز به ذهن ادیسون نرسید چون همانطور که گفتیم از اختراع کینه‌توسکوپ مقصود دیگری داشت ولی حدود یک سال بعد لویی لومیر صنعتگر ثروتمند فرانسوی با ساختن دوربین فیلم‌برداری و پروژکتور و افتتاح اولین سالن سینما در گراند کافه پاریس (۲۸ دسامبر ۱۸۹۵م.) نخستین گام‌ها را برای علاقمند کردن مردم به این پدیدهٔ نو برداشت. پس از گذشت چند سال، سالن‌های نمایش فیلم در اروپا و آمریکا آنقدر فراوان شده بود که ادیسون نیز چاره‌ای جز پیوستن به این جریان و کنار گذاشتن سینمای تک‌ نفره‌اش ندید.

ادیسون در تبدیل سینما به رسانه‌ای همگانی و صنعتی سودآور نقش مؤثری ایفا کرده است. فیلم استاندارد ۳۵ میلیمتری با چهار روزنه در لبهٔ هر فریم که هنوز مورد استفاده قرار می‌گیرد از یادگارهای ادیسون است. وی همچنین مؤسس اولین استودیوی فیلمسازی دنیا (بلک ماریا در ایالت نیوجرسی) است. نخستین فیلم کپی رایت شدهٔ تاریخ سینما با عنوان «عطسهٔ فرد اُت» در این استودیو ساخته شد.

در اول فوریه ۱۸۹۳م. ادیسون ساختمان «بلک ماریا» نخستین استودیوی تصاویر متحرک را در وست اورنج ِ نیوجرسی به پایان برد. او کوشید تا اختراع دوربین فیلم‌ برداری را تماماً به خود نسبت دهد و حق استفادهٔ انحصاری از آن را به دست آورد اما در ۱۰ مارس ۱۹۰۲م. ادعای او در یک دادگاه استیناف ایالات متحده رد شد.

در ۱۸۹۴م. او در زمینهٔ ترکیب فیلم و صدا تحقیقاتی انجام داد که سرانجام به اختراع کینه‌توفون انجامید. این دستگاه که ترکیب ناجوری از کینه‌توسکوپ و گرامافون استوانه‌ای بود با استقبال مردم مواجه نشد.

در ۶ ژانویه ۱۹۳۱م. ادیسون درخواست‌نامهٔ ثبت آخرین اختراع خود «وسیله نگهدارندهٔ اشیاء هنگام آبکاری» را به ادارهٔ اختراعات فرستاد اما پیش از دریافت پاسخ در اواخر همان سال در سن ۸۴ سالگی درگذشت.

ایجاد یک وبلاگ چگونه است؟

یجاد یک وبلاگ چگونه است؟

آموزش ساخت وبلاگ در سرویس‌های مختلف

بابا بزرگ

خب. اگر آماده باشید، شروع کنم به ساختن وبلاگ برای رفقایی که هنوز یکی‌اش را هم ندارند. البته الان که سرویس‌های فارسی زیاد شده‌اند، شاید اکثریت افراد نیازی به آموزش نداشته باشند. ولی به هر حال بد نیست یک راهنمای ساده برای سرویس‌های معروف‌تر گفته شود تا دم دست دوستان هم داستان دسته‌بندی شده دست به دست شود! (جدا پیرمرد به خوش‌زبانی من دیده بودید تا الان؟!). برای هر مرحله‌ای که توضیح می‌دهم، یک عکس هم گذاشته‌ام که دیگر هیچ مشکلی نداشته باشید.

خب. اولین سوالی که برای ساختن وبلاگ مطرح می‌شود، این است که اسمش چی باشد. آن وقت‌ها پیدا کردن اسم دلخواه خیلی راحت‌تر بود. اما الان که دست‌کم چند میلیون وبلاگ ساخته شده، دیگر به آن راحتی نیست. چون الان می‌خواهیم ساختن وبلاگ را یاد بگیریم، یک اسم آزمایشی برایش انتخاب می‌کنیم، بعد که یاد گرفتید برای وبلاگ اصلی‌تان سر فرصت یک اسم مناسب می‌گذارید.

چیز بعدی که لازم داریم، یک آدرس است. وقتی می‌خواهید به بروبچ محله‌تان یا مدرسه‌تان بگویید که بیایند وبلاگتان را بخوانند، خب باید آدرس داشته باشند! نمی‌شود که بگویید: بیایید اینترنت ببینید چه نوشته‌ام! این آدرس هم باید یک کلمه‌ی انگلیسی باشد.

حالا بعدا در مورد این‌که این آدرس چطوری باشد بهتر است، صحبت می‌کنم.

  
مسئله‌ی بعدی هم سرویسی است که می‌خواهید وبلاگتان را در آن ایجاد کنید. الان چندین سرویس وبلاگ ایرانی و خارجی هست که هر کدام با تفاوت‌هایی، امکان داشتن یک وبلاگ را ارائه می‌دهند. دیگر به سلیقه و شرایط شما بستگی دارد که کدامشان را انتخاب کنید. ما هم برای این‌که کسی ناامید از کارگاهمان نرود، تقریبا تمام سرویس‌های معروف را برایتان توضیح می‌دهیم . یعنی: 
 بلاگ‌اسپات، بلاگفا، پارسی‌بلاگ، پرشین‌بلاگ، میهن‌بلاگ، وردپرس

       
همه حاضر هستند؟ شروع می‌کنم: 
اول وارد سایت سرویس‌دهنده‌ای که می‌خواهید بشوید و گزینه‌ی «ثبت‌وبلاگ جدید»، یا «عضویت در سایت» و یا عباراتی نظیر این‌ها را پیدا کنید. از آن‌جا که سرویس وبلاگ بلاگ‌اسپات متعلق به شرکت گوگل است، برای ثبت وبلاگ در این سرویس، باید یک اکانت گوگل داشته باشید. به عبارتی باید صاحب یک جی‌میل باشید. اگر جی‌میل ندارید، می‌توانید از این‌جا در سایت گوگل ثبت‌نام کنید و اکانت بگیرید.

سپس با استفاده از این اکانت، وارد سایت بلاگر شده و مراحل بعدی ثبت وبلاگ را انجام دهید. دقت کنید که نام کاربری‌ای که برای جی‌میل خودتان انتخاب می‌کنید، هیچ ارتباطی با نام و آدرس وبلاگی که ایجاد خواهید کرد ندارد و می‌توانند کاملا متمایز باشند.

 

بعد که وارد این قسمت شدید، جناب سرویس از شما چند سوال می‌کند. سوالات معمولا این‌ها هستند و من درباره هر کدام توضیحاتی هم می‌دهم: 
نام یا شناسه‌ی کاربری (Username): شناسه‌ی کاربری می‌تواند یک کلمه‌ و یا ترکیبی از چند کلمه، و یا مجموعه‌ای از حروفی باشد که برای شما دارای معنای خاصی هستند. شما بعد از طی مراحل ثبت نام، برای این که وارد مدیریت وبلاگتان بشوید، نیاز به وارد کردن نام کاربری و کلمه‌ی عبور دارید.

اهمیت انتخاب یک شناسه، در سرویس‌هایی مانند بلاگفا بسیار زیاد است؛ چرا که در این سرویس، نام کاربری و آدرس وبلاگ الزاما یکسان هستند و آدرس وبلاگ شما، عبارت خواهد بود از: «http://Username.Blogfa.com». بنابراین قبل از انتخاب نام کاربری، خوب به آن فکر کنید و به نکاتی که در مورد انتخاب آدرس وبلاگ خواهیم گفت، دقت نمایید.

نام کاربری در سایر سرویس‌های وبلاگی بالا، تنها حکم یک شناسه‌ی عبور را دارد و مستقل از نام و آدرس وبلاگ‌تان است؛ اما نکته‌ی مشترک میان همه‌ی این سرویس‌ها، منحصر به ‌فرد بودن این شناسه است. هیچ دو کاربری نمی‌توانند نام کاربری یکسان داشته باشند. بنابراین اگر قبلا کسی با نام کاربری‌ای که شما انتخاب کرده‌اید ثبت نام کرده باشد، سرویس وبلاگی مورد نظرتان، به شما در این خصوص تذکر می‌دهد.

کلمه‌ی عبور (Password): در حقیقت رمز ورود شما به سیستم مدیریت وبلاگ‌تان است که برای حفظ وبلاگ‌تان، مثل همه‌ی رمزهای عبوری دیگر، باید محرمانه بماند. بعضی از سایت‌ها برای تعداد کاراکترهای کلمه‌ی عبور، حداقلی را قرار داده‌اند که اگر رمز عبوری که وارد می‌کنید کم‌تر از آن مقدار باشد، به شما تذکر می‌دهد. همچنین بعضی از سایت‌ها، درباره‌ی ساده بودن رمز عبور به کاربر هشدار می‌دهند. مثلا اگر در بلاگفا رمز عبورتان را 123456 وارد کنید، از شما می‌خواهد کلمه‌ی پیچیده‌تری انتخاب کنید. سعی کنید نکات امنیتی لازم را در این خصوص رعایت کنید؛ مخصوصا اگر می‌خواهید از سرویس بلاگفا که در آن نام کاربری و آدرس سایت یکی است، استفاده کنید؛ برای بالا بردن امنیت وبلاگ‌تان حتما کلمه‌ای طولانی و پیچیده انتخاب کنید. نکند بردارید شماره تلفن خانه‌تان را برای رمز وبلاگ انتخاب کنید! 
تکرار کلمه‌‌ی عبور (Confirm Password): اغلب سیستم‌های ثبت نام اینترنتی، برای اطمینان از صحت پسوردی که وارد کرده‌اید، از شما می‌خواهند مجددا همان کلمه‌ی عبور را عینا وارد کنید. 
 

نام نویسنده (Display Name): این همان نامی است که زیر نوشته‌های وبلاگ‌تان دیده خواهد شد و انتخابش بستگی به نظر خود شما دارد؛ می‌توانید اسمی مستعار انتخاب کنید و یا با اسم واقعی خودتان بنویسید. 
البته در وردپرس، نام نویسنده، همان نام کاربری خواهد بود؛ بنابراین در جریان مراحل ثبت نام، از شما نام نویسنده را نخواهد پرسید. در بلاگ‌اسپات، نام نویسنده را تحت عنوان (Display Name) از شما می‌پرسد. 
  
پست الکترونیک (Email Address): دقت کنید آدرس ایمیلی که وارد می‌کنید معتبر باشد. شاید یکی از مهم‌ترین کاربردهای ایمیل، این باشد که اگر به هر دلیل کلمه‌ی عبورتان را فراموش کنید، بعد از طی مراحلی، سرویس وبلاگی کلمه‌ی عبور جدید را به ایمیل‌تان ارسال می‌کند. به علاوه نمایش ایمیل شما در وبلاگ‌تان، به خوانندگان وبلاگ این امکان را می‌دهد که به راحتی با شما ارتباط برقرار کنند. در ضمن بعد از طی مراحل ثبت نام، ایمیلی از طرف سرویس وبلاگی، دریافت خواهید کرد که در آن ضمن خوش‌آمدگویی به شما، نام‌کاربری و کلمه‌ی عبورتان را یادآوری می‌کند. 
در سرویس وردپرس، اهمیت درج ایمیل معتبر، بیش‌تر خواهد بود؛ چرا که برای دسترسی به وبلاگ جدیدی که ساخته‌اید، لازم است از طریق لینکی که به ایمیل‌تان ارسال می‌شود، ابتدا آن را فعال کنید. 
سایت بلاگفا، برای ایمیل دو قسمت قرار داده است؛ یکی ایمیل خصوصی که ایمیل ارتباطی سایت با شماست، و یکی هم ایمیل نویسنده که در قسمت «پست الکترونیک» در وبلاگ‌تان نمایش داده خواهد شد. پر کردن قسمت ایمیل نویسنده الزامی نیست. برای امنیت بیش‌تر، خوب است این دو ایمیل متفاوت انتخاب شوند.

عنوان یا تیتر وبلاگ (Blog Title): عنوانی است که برای وبلاگ‌تان انتخاب کرده‌اید و بالای صفحه وبلاگ‌تان نمایش داده خواهد شد. 
  
درباره‌ی وبلاگ یا شرح وبلاگ: توضیح کوتاهی در مورد وبلاگ‌تان است که زیر عنوان وبلاگ نمایش داده خواهد شد. 
  
آدرس وبلاگ (Blog Domain یا Blog Address): آدرس وبلاگ‌تان است که کاربران با تایپ آن در نوار آدرس، می‌توانند به صفحه‌ی وبلاگ شما دسترسی پیدا کنند. اگر ما برای وبلاگ‌مان، آدرس shomsha را انتخاب کرده باشیم، با توجه به سرویسی که برگزیده‌ایم، آدرس کامل وبلاگ‌مان به یکی از صورت‌های زیر خواهد بود: 
Shomaha.blogfa.com 
Shomaha.parsiblog.com 
Shomaha.mihanblog.ir 
Shomaha.persianblog.ir 
Shomaha.Wordpress.com 
Shomaha.blogspot.com 
 

آدرس وبلاگ هم مثل نام‌کاربری منحصر به ‌فرد است و امکان ندارد دو وبلاگ مجزا، در یک سرویس‌وبلاگی، دارای آدرس یکسانی باشند. بنابراین باید از تکراری نبودن آدرس وبلاگ‌تان مطمئن شوید. اگر آدرس انتخابی شما قبلا به ثبت رسیده باشد، سرویس وبلاگی به شما در این مورد تذکر خواهد داد. سرویس ثبت‌نام پارسی‌ بلاگ، بعد از وارد کردن آدرس و نام کاربری، به طور خودکار، آن‌ها را چک می‌کند و در صورتی که قبلا انتخاب نشده باشد،، عنوان «قابل ثبت» را در کنار نام‌ کاربری و آدرس درج می‌کند. 
در سیستم‌های پرشین‌بلاگ و بلاگ‌اسپات، در کنار قسمتی که آدرس وبلاگ درج می‌شود، لینکی قرار دارد که با کلیک کردن بر روی آن، سیستم چک می‌کند که آیا آدرس انتخابی شما، مجاز هست یا نه. 
اما در مورد سایر سیستم‌های وبلاگی که این امکان را ندارند، کافی است که آدرس انتخابی‌تان را همراه با نام سرویس مورد نظرتان، در نوار آدرس مرورگر بنویسید و اینتر بزنید تا ببینید یک زرنگی زودتر از شما آن را برای خودش ثبت کرده یا هنوز شانس دارید که برای خودتان ثبتش کنید!

سؤال امنیتی: در مراحل ثبت‌نام در سرویس‌های وبلاگی میهن‌بلاگ و پرشین‌بلاگ، قسمتی به سوال امنیتی اختصاص داده شده است. شما می‌توانید از میان سوالات پیشنهادی توسط این دو سرویس، یکی را انتخاب کرده و به آن پاسخ دهید. اما دقت داشته باشید که سوال و جواب را باید طوری انتخاب کنید که در ذهن‌تان بماند. این سوال و جواب به درد وقتی می‌خورد که کلمه‌ی عبورتان را فراموش کرده‌اید و اگر این سوال و جواب را به خاطر سپرده باشید و در هنگام درخواست کلمه‌ی عبور، درست این سوال و جواب را وارد کنید، سرویس وبلاگی می‌تواند مطمئن شود که درخواست‌کننده‌ی پسورد، صاحب اصلی وبلاگ است و کسی قصد سوء استفاده و دسترسی غیرمجاز به وبلاگ او را ندارد. 

کد امنیتی: کد امنیتی که در بعضی از این سرویس‌ها وجود دارد، شامل یک تصویر کوچک است که در آن تعدادی کاراکتر، اعم از حرف و عدد درج شده. کافی است عینا همان کاراکترها را وارد کنید. این کد، همان‌طور که از نامش پیداست، صرفا جهت امنیت سایت است و در تنظیمات وبلاگ شما هیچ نقشی ندارد. 
توافق‌نامه، قوانین سایت یا شرایط ثبت‌نام (Terms of Service یا Legal Flotsam): هر سایت قوانین و شرایط خاصی برای ثبت وبلاگ و عضویت دارد که تا زمانی که کاربر آن را (با زدن تیک) قبول و تایید نکرده است، اجازه‌ی ثبت‌نام نخواهد داشت.

تبصره‌ها: 
بلاگفا: در قسمت ثبت‌نام سایت بلاگفا، اطلاعاتی نظیر منطقه‌ی زمانی، تعداد پست‌ها در صفحه‌ی نخست و چند مورد دیگر درباره‌ی آرشیو و تاریخ و زمان پست‌ها از شما می‌خواهد زیاد مهم نیستند؛ چون شما پس از ساخته شدن وبلاگ‌تان می‌توانید این‌ها را در قسمت «تنظیمات وبلاگ» تغییر دهید. 
پرشین بلاگ: این سایت بعد از طی مراحل ثبت‌نام، از شما می‌خواهد ابتدا یک قالب برای وبلاگ‌تان انتخاب کنید. با انتخاب این قالب رسما شما مراحل ثبت‌نام را به پایان رسانده‌اید. 
وردپرس: در مرحله‌ی اول ثبت نام در این سایت، دقت کنید که برای ایجاد وبلاگ باید از بین دو گزینه‌ی زیر، اولی را تیک بزنید.

پس از این مرحله، به صفحه‌ی پروفایل منتقل می‌شوید که از شما می‌خواهد نام، نام‌ خانوادگی و توضیح مختصری راجع به خودتان بنویسید و همزمان ایمیلی برای شما از طرف این سایت ارسال می‌شود که لینک فعال کننده‌ی نام‌ کاربری شما در این سایت، در آن درج شده. با کلیک بر روی آن به صفحه‌ای شبیه صفحه‌ی زیر منتقل می‌شوید که علاوه بر این‌که خبر از فعال شدن اکانت‌تان می‌دهد، نام‌‌کاربری و پسوردتان را هم به شما نشان می‌دهد. 

بلاگ‌اسپات: همان‌طور که در ابتدا گفتیم، برای ایجاد وبلاگ در این سایت، نیاز به ساخت نام‌کاربری و رمز عبور ندارید و می‌توانید با اکانت گوگل‌تان وارد مراحل ساخت وبلاگ بشوید. مرحله‌ی سوم ثبت‌نام در این سایت، انتخاب یک قالب وبلاگ است و پس از آن می‌توانید اولین نوشته‌ی خود را بگذارید روی وبلاگ. 

میهن‌بلاگ: در این سایت می‌توانید با ساخت فقط یک نام کاربری، بیش‌تر از یک وبلاگ ایجاد کنید. 
پس از تکمیل و ارسال فرم ثبت‌نام و دریافت پیغام تبریک از طرف سایت میهن‌بلاگ، به صفحه‌ی شخصی‌تان وارد می‌شوید. برای ایجاد وبلاگ کافی است به منوی «وبلاگ جدید» بروید تا با وارد کردن آدرس و نام وبلاگ‌تان صاحب یک وبلاگ شوید.